Głaskać, nie głaskać? Czy dzieci i psy to rzeczywiście połączenie idealne?

Podobno Angela Merkel boi się psów. No to jest nas już dwoje. Dlatego, gdy ktoś namawia naszego synka, żeby „pogłaskał tego milutkiego wilczurka”, to wpadam w histerię. Mówią, że tylko źli ludzie tak reagują na psy. OK. Jestem zły.

a
– Mogę pogłaskać tego pieska? – pyta Wili, pokazując palcem na jamnika, którego ciągnie na smyczy starsza kobieta z wielką torbą z Biedronki.

– Nie ma mowy! – podnoszę głos.

– Oczywiście. Tylko najpierw zapytaj panią, czy piesek nie gryzie – mówi równocześnie ze mną Magda.

– Czy mogę… – synek wyciąga rękę w stronę przerośniętej parówki na krótkiej nóżkach.

– Nie dotykaj mojej Funi! – wrzeszczy starsza pani, a jamnik zaczyna ujadać jak oszalały.

– Dobrze, że zapytałeś – Magda chwali synka.

Chcę coś powiedzieć… Żeby Wili nigdy nie próbował głaskać obcych zwierząt. Żeby nawet o to nie pytał, bo właściciele czworonogów często mają mniej oleju w głowie, niż ta wściekła pani od jamniczki i zachęcają dzieci do głaskania swoich pupilków, a potem dziwią się, gdy „Funia” topi ostre zęby w małym ciałku: „Przecież ona zawsze była taka spokojna i lubiła dzieci…”. Ale w końcu macham ręką.

Jako dziecko na pewno chciałem mieć pieska. W końcu ulubiony bohater mojego dzieciństwa – Tomek Wilmowski, z sagi podróżniczej Alfreda Szklarskiego, przywiózł sobie z Australii wiernego i inteligentnego psa dingo, któremu dał na imię… Dingo. Ale mieszkałem z rodzicami i siostrą w 42-metrowym mieszkaniu w bloku. Mieliśmy fortepian i 10.000 książek. Całe szczęście, że pies, którego w końcu kupił mi dziadek, ostatecznie wylądował w leśniczówce w Murzasichlu.

Magda jest dobrym człowiekiem, więc kocha zwierzęta i nie wyobraża sobie, że mogłyby zrobić coś złego jej, albo dziecku.

Ja nie mam jakiś poważnych argumentów. Nigdy pies mnie nie ugryzł (co najwyżej przewrócił mnie i postraszył machając zębami nad twarzą). Ale nie mam takiej wiary w dobroć psów, jak Magda. Albo mam zbyt bogatą wyobraźnię.

Jak na ironię, psy mnie lubią. Gdy jesteśmy u znajomych, którzy mają psa, to bydlę kładzie się przy mnie i wlepia we mnie ufne, pełne bezgranicznej miłości, ślepia. Podstawiają pod głaskanie kudłate łby, grzbiety, a nawet brzuchy.

Nie!

W ogóle mnie to nie przekonuje. To znaczy rozumiem – jeśli dziecko wychowuje się z psem, to nie ma sensu separowanie członków rodziny (pies też jest członkiem rodziny – bez dwóch zdań). Ale nie chcę, żeby mój czteroletni syn dotykał obce psy. Choćby najmilsze. Bo po prostu się boję. Pies ma prawo zaatakować i ugryźć każdego, kto – jak zwierzę sądzi – mu zagraża. Nie mogę mieć o to pretensji do psa, który reaguje instynktownie. Co najwyżej do właściciela. A zbyt wiele razy widziałem „posiadaczy psów”, którzy chyba lubią wyobrażać sobie, że w poprzednim życiu byli strażnikami w Auschwitz. Paradują z wielkimi psami, wrzeszczą na nie, obrzucają przekleństwami, biją smyczą – bo truchta za wolno, za szybko, obsikuje nie to drzewko. Taką scenę widziałem nawet niedaleko naszego domu w Anglii. Jakiś dwudziestoletni dresiarz wydzierał się na swojego rottweilera. Oczywiście po polsku.

Wolę nie myśleć co by się działo, gdyby jakieś dziecko zapragnęło pogłaskać takiego „wychowywanego” wrzaskami i biciem pieska.

Dlatego jestem za tym, by dzieci od obcych zwierząt zachowywały zdrowy dystans. Nie uczmy ich, że każdego pieska, czy kotka można pogłaskać. Podkreślam – nie jestem przeciwnikiem obecności zwierząt w przestrzeni publicznej. Nie przeszkadzają mi psy i koty w mieście, czy w autobusie. Wiem jak cudownie dzieciaki potrafią się przyjaźnić z czworonogami. Ale napuszczanie dzieci, by głaskały obce zwierzęta, to coś, na co się po prostu nie zgadzam.