Dziecko w samolocie: koszmar powrócił

Warszawa-Belgrad. Godzinka lotu z hakiem. Jednak Chruczka nawet po tak krótkim locie zapamiętają wszyscy pasażerowie i załoga. Na długo.

Chruczek  trochę chorował, więc dawno nie latał, ostatnio w listopadzie. Dlatego bardzo się stęsknił i dziś od 6 rano domagał się, żebyśmy wreszcie wyszli na lotnisko. O 13 byliśmy na miejscu i czekało nas półtorej godziny bardzo przyjemnego czekania. Bardzo przyjemnego, bo mały jest w takim wieku, że po raz pierwszy w pełni docenił infrastrukturę dla dzieci przy stanowiskach LOT i na lotnisku Chopina.

Przede wszystkim po raz pierwszy skorzystał ze schodków do stanowiska odprawy, dzięki czemu mógł podać pani paszport i odebrać boarding jak całkiem dorosły pasażer. Ale długo nie wytrzymał, bo pognał do kolorowego kącika dla dzieci, przyjmując tylko po drodze naklejkę, którą do teraz dumnie nosi na bluzie.

Chruczek w kąciku dla dzieci przy stanowiskach LOT.

Po przejściu przez odprawę (tylko chwila płaczu, kiedy trzeba było na chwilę oddać soczek do prześwietlenia) zaczęła się gonitwa po sklepach bezcłowych, zakończona kupieniem ciężarówki. Wreszcie trafiliśmy do piętrowego busa, z którego mógł w zasadzie nie wychodzić, gdyby nie to, że trzeba było iść do bramki. Po drodze zaliczył jeszcze ruchomy chodnik, mały plac zabaw i ruszyliśmy do odprawy. Rodzice z dziećmi mają pierwszeństwo odprawy, więc już po chwili Chruczek wpadł do Embraera, usiadł na swoim miejscu i zapiął sobie pas. Byliśmy dumni z naszego dzielnego podróżnika. Pani stewardessa też była zachwycona, i dała Chruczkowi kolorowanki z samolotami i kredki.

Chruczek zorganizował sobie komfortowy kącik.

Ale po minucie cierpliwość Chruczka się wyczerpała. Odpiął pas. Zapięliśmy go znowu. Odpiął jeszcze raz. I tak przez 10 minut do startu. Tylko dlatego, że było szybko i głośno, udało się go utrzymać na miejscu przy starcie. Ale jak tylko można było odpiąć pasy, wstał i zaczął zapalać światła nad swoim miejscem. Upodobał sobie przycisk wołania stewardessy. Choć mu zabranialiśmy i próbowaliśmy usadzić, a potem mieliśmy ochotę nawet spętać, on podstępem, z szatańskim chichotem co chwilę przywoływał panią dźwięczącym na cały samolot „ding-dong”.

Potem ruszył „w samolot”. Nie było zbyt wielu pasażerów, więc przez długi korytarz śmigał biegiem, wpadając do klasy biznes i domagając się wpuszczenia „do pana pilota”. Po piętnastym kursie stewardessa z pierwszej klasy, strzegąca obleganej przez Chruczka kabiny pilotów, na nasz widok uśmiechała się coraz bardziej profesjonalnie i z coraz bardziej zaciętą miną. Wreszcie obiecała mu, że pójdzie do pana pilota po lądowaniu.

Chrucz wdziera się do klasy biznes.

A nasz synek, niezrażony, wpadał do kącika dla personelu pokładowego, przysiadał się do innych pasażerów i z radosnym uśmiechem pokazywał im na dywan chmur pod nami, mówiąc odkrywczo: „śnieg!”. Druga stewardessa ofiarowywała mu coraz to nowe smakołyki, które z radością przyjmował. On był w szampańskim nastroju, my, kiedy zaczęło się schodzenie do lądowania, myśleliśmy, że sami zejdziemy ze zmęczenia.

Chruczek wreszcie padł.

Jeszcze trochę walczył z nami, bo nie chciał zapiąć pasa, a pięć minut przed lądowaniem nie wytrzymał i zasnął na siedząco. Było nam przykro, że nie pójdzie na spotkanie z kapitanem, ale kiedy weszliśmy do rękawa, otworzył oczy i biegiem puścił się z powrotem do samolotu. Wpadł do kokpitu i jak zawsze z namaszczeniem przywitał się z pierwszym i drugim oficerem.

– Podobał ci się lot? – zapytał kapitan.

– Tak – odparł Chruczek poważnie.

– Chcesz być pilotem?

– Tak.

– To musisz się dużo uczyć – zagaił drugi oficer.

– Albo i nie – zaśmiał się tajemniczo kapitan i pomachał Chruczkowi na pożegnanie.

Nasz synek jest szczęśliwy, i dopiero po 15 godzinach odkąd wstał, po locie samolotem i jeździe autobusami, spacerach i szaleństwach w hotelu, wreszcie zasnął. My po dniu w podróży z nim nie mamy siły na nocne zwiedzanie Belgradu, a przecież to miasto jest ponoć imprezową stolicą Europy… Ale to sprawdzimy jutro.