Wyjście z dzieckiem do restauracji: koszmar czy rodzinna sielanka?

Przed laty wyjście z dzieckiem do restauracji było uważane za fanaberię rodziców. Dziś coraz więcej lokali jest child friendly. Czy ze szkodą dla innych gości?

Bywa, że rodzinny obiad na mieście to dla rodziny przyjemność, a dla innych gości restauracji gehenna. Ale przecież ludzie, którzy mają dziecko, nie chcą być skazani wyłącznie na McDonalds’a czy restauracje z kącikami dla dzieci. Czy tylko dlatego, że idą na obiad w towarzystwie malucha, powinni unikać ekskluzywnych lokali nie dedykowanych dla najmłodszych? A może da się zorganizować tak, żeby wyjście z dzieckiem do „normalnej restauracji” nie było udręką dla innych gości?

Wyjście z dzieckiem do restauracji potrafi przypominać wizytę w siódmym kręgu piekieł. Wiedzą o tym opiekunowie każdej wycieczki szkolnej, która ma postój na trasie w popularnej sieci fast food. Małolaty wrzeszczą, biegają między stolikami, przekrzykują się, rozrzucają jedzenie. Ale nawet pojedynczy egzemplarz potrafi nieźle dać się we znaki.

Każdemu z nas zdarzyło się spotkać „dziecko grozy”. Nam nawet kilka razy. Kiedyś poszliśmy na romantyczną kolację do jednej z klimatycznych knajpek w Kazimierzu. Wieczór był uroczy, dopóki przy stoliku obok nie usiadły dwie zaprzyjaźnione rodziny w sumie z czwórką dzieci. Dzieci robiły harmider, jak to dzieci. Poza tym były do zniesienia. Z małym wyjątkiem. Jeden z chłopców, nazwijmy go Psotny Kazio (na oko 6 lat), najpierw zaczął ciągnąć za obrus, zrzucać sztućce (przepraszam, ciskać sztućcami naokoło), tłuc szklanką w stół i rozlewać colę, potem walić zabawkami w meble, wreszcie kopać rodziców i wyć wniebogłosy. Wkurzyło nas to, że nie dość, że jego rodzice nie zwracali kompletnie uwagi na tę masakrę, którą robił w restauracji, to jeszcze kelner biegał ze ścierką i szufelką wokół małego terrorysty z przepraszającym „nic się nie stało”, bo – zaprawdę uwierzcie nam, albowiem jesteśmy tolerancyjni wobec dzieci – stało się! A ten nieokiełznany młody człowiek zdecydowanie potrzebował wyjść za drzwi i ochłonąć. Rodzice byli kompletnie bezsilni i przerażeni całą sytuacją  – po prostu nie panowali nad żywiołem i nie reagowali nawet, gdy dzieciak ich bił.

Nie zwracaliśmy im uwagi, tylko obserwowaliśmy rozwój sytuacji. To dziecko wymagało stanowczej interwencji kogoś, kto jest dla niego autorytetem, a oni wyglądali na takich, którzy za wszelką cenę chcieli Psotnego Kazia wychowywać bezstresowo. Kiedy mały potwór, który atakował kolejne stoliki, zaczął zbliżać się do naszego, po prostu wyszliśmy.

Innym razem byłam z kolegą w parkowej kawiarni, gdzie spotkaliśmy Psotnego Kazia nr 2. Kolega, Francuz, nawet nie próbował zwrócić uwagi mamie małego potwora, tylko poprosił o interwencję kelnerkę. Ona co prawda tłumaczyła, że to kawiarnia w parku, a więc miejsce bardzo rodzinne, ale zgodziła się, że każdemu gościowi należy się spokój, a dziecko zachowuje się skandalicznie. – No, a gdyby wszedł do kawiarni pijany dorosły i zaczął się awanturować, zaczepiać ludzi i wrzeszczeć, to natychmiast dzwoniłaby pani na policję, prawda? – zapytał mój znajomy. – A jeżeli w miejscu publicznym dziecko robi to samo? Argument był cokolwiek kontrowersyjny ale poskutkował. Tym razem z lokalu wyszła obrażona mama z synkiem.

Mimo tych doświadczeń nie uważam, że dzieci powinny być prowadzane tylko do – McDonaldów, kawiarenek dziecięcych z kolorowymi kulkami i sieciowych pizzerii. Rodzice z dzieckiem też mają prawo pójść do restauracji z wyższej półki, eleganckiego lokalu, do którego przychodzi się na spotkanie, randkę lub uroczysty obiad. My, zwłaszcza w podróży z dzieckiem, czasem zwyczajnie nie mamy wyboru. Zabieramy więc naszego syna także w takie miejsca, w których dzieci zazwyczaj nie bywają. Ale nie pozwalamy mu wtedy na wszystko. Dopóki siedzi kulturalnie przy stole i zachowuje się (w miarę) cicho, uśmiecha i bawi swoimi rzeczami (no dobrze, także sztućcami i serwetkami, ale po cichu), to wszystko jest OK, a inni goście często nie zauważają, że w lokalu jest dziecko. Ale kiedy zaczyna z nudów wspomaganych ciekawością ciskać zabawkami, ściągać ze stołu łyżeczki i talerze, to kwalifikuje go do natychmiastowej ewakuacji. Tak samo kiedy zaczyna wrzeszczeć. Wtedy jedno z nas zabiera małego z zasięgu słuchu pozostałych gości. W końcu nie po to chodzą do restauracji, żeby znosić przez cały posiłek drące się niemowlę. Najczęściej wystarczy z nim pochodzić, odwrócić na moment uwagę, dać nową zabawkę, albo po prostu jego obiad.

Jeśli traktujemy małe dziecko z uwagą, zapewniamy jedzenie i trochę rozrywki, to potrafi on – tak samo jak dorośli – kulturalnie spędzić w restauracji nawet dwie godziny.