Jak wybrać imię dziecka, by stało się obywatelem świata?

Przed urodzeniem naszego synka to my musieliśmy podjąć jedną z najważniejszych w Jego życiu decyzji. Wybrać mu imię. A każdy z rodziców wie, że nie jest to łatwe.

Trzy i pół roku temu usiedliśmy przy kuchennym stole. Magda zaczęła trzeci trymestr ciąży. Byliśmy po najbardziej stresujących badaniach USG. Mieliśmy wyznaczony termin porodu. Odwiedziliśmy warszawski szpital, w którym nasz synek miał przyjść na świat. Zaliczyliśmy kurs szkoły rodzenia.
Zapaliłem świece, nalałem do kubków herbaty i zaczęliśmy rozmawiać o przyszłości naszego syna. Oczywiście szaleństwem, albo wróżeniem z fusów, byłoby w tym momencie planowanie mu kariery, zawodu, czy choćby kierunku studiów. Ale czuliśmy, że już teraz podejmujemy decyzje, które w jakiś sposób determinują jego przyszłość.

Na przykład wybieramy mu imię.

Pospolite, które będzie powszechnie akceptowane, czy może jednak unikalne? Swojsko brzmiące nad Wisłą, czy takie, z którym będzie się dobrze czuł nad Tamizą, Renem czy Paraną? Dobrze zapamiętałem rozmowę z moją koleżanką z klasy, która wyszła za mieszkającego w Dubaju Libańczyka. Tłumaczyła mi, że dała ich synowi imię Filip, bo w zasadzie we wszystkich językach świata brzmi podobnie. A jej mąż pracował w dużej, międzynarodowej korporacji i co kilka lat zmieniali kraj zamieszkania. Rzeczywiście: Filip, Felipe, Philip, Philippe – to dobre imię dla obywatela świata. Ale jakoś do nas nie przemawiało.

Po kilkukrotnym przekartkowaniu „Spisu imion” Magda postawiła na Wilhelma. W Polsce imię raczej rzadkie, ale nie aż tak, żeby słysząc je, ludzie otwierali szeroko oczy ze zdziwienia. Ja – przyznaję, wahałem się, bo w kontekście tej małej drobinki, która spokojnie czekała na urodziny, to akurat imię wydawało mi się nieco przyciężkie. Przekonały mnie dwa argumenty. Po pierwsze – imię powinno pasować kulturowo do nazwiska. Te wszystkie modne swego czasu, niezwykle światowe „Brajany” i „Dżessiki” śmieszą nas, bo zazwyczaj następuje po nich swojskie nazwisko „Krupa”, albo „Kowalski”. Tymczasem nasze nazwisko ma brzmienie niemieckie – nie ma się co oszukiwać. Wśród przodków mamy kilku Wilhelmów, więc to połączenie było już przez poprzednie pokolenia testowane. A w dziejach Europy również było kilku Wilhelmów, którzy zapisali się w historii jako wybitne postaci.

Drugi argument, który mnie ostatecznie przekonał, to duża plastyczność tego imienia. W Ameryce może być Billem, w Anglii Williamem lub Willem. W Niemczech to Wili lub Willy, we Francji – Guillaume, w Hiszpanii – Guillermo, we Włoszech Guglielmo, na Węgrzech Vilmos, w Holandii Willem…

Po co szukaliśmy takiego imienia? Bo marzyło nam się, by nasz syn komfortowo czuł się podczas zagranicznych podróży. Nie mamy nic przeciwko pięknym tradycyjnym polskim imionom. Ale Wilhelm usytuował się gdzieś tak po środku skali, pomiędzy Krzesimirem a Brajanem.

Imię dziecka to zazwyczaj pierwsza rzecz, o jaką pytają nas w podróży. Jeśli dla pytającego brzmi znajomo – reaguje pozytywnie. O to nam właśnie chodziło. By budzić dobre emocje. Czy nam się to udało? Wilhelm pewno nam to kiedyś powie.

O dziwo, najtrudniej było przekonać własną rodzinę. Obie babcie załamały ręce. Moja siostra jeszcze przez kolejne pół roku usiłowała przekonać nas, że takie imię fatalnie wpłynie na życie naszego synka. Nawet my sami nie za bardzo wiedzieliśmy jak mówić do trzyipółkilogramowej „kruszynki”. Wilhelmie? Jakoś nam to nie przechodziło przez gardło. Dlatego, choć oficjalnie „w papierach” wszystko było tak jak zaplanowaliśmy, na początku mówiliśmy do synka zdrobniale – Chruczku. Bo w czasie pierwszych podróży samochodem lubił pofukać i pochrząkać jak żubr z Puszczy Białowieskiej. A odgłosy wydawane przez żubry, to właśnie „chruczenie”.

Ale po trzech latach Chruczek coraz częściej stawał się Wilhelmem. A właściwie Willim lub Williamem, bo przenieśliśmy się z nim do Wielkiej Brytanii. Dlatego właśnie publikujemy ten wpis w nowym dziale: Dziecko na emigracji. Wszak emigracja to też podróż, tylko nieco dłuższa. Skąd ta decyzja? O tym opowiemy Wam w następnym wpisie.