Myślałam, że się uda. Ale myliłam się. Albo wychowywanie dziecka na 100 procent, albo praca na pełnych obrotach. Ktoś w tym wyścigu zbrojeń musi ustąpić.

Wydawało mi się, że potrafię, że dam radę. Że jeśli ostatni tekst wysłałam do redakcji na 24 godziny przed cesarką, a pierwszy telefon w sprawach zawodowych odebrałam o 8.00 rano w poniedziałek, po tym jak w niedzielę wróciłam ze szpitala, to znaczy, że jestem cyborgiem. Na początku mały dużo spał, więc łączenie pracy i opieki nad dzieckiem wydawało się proste. Ale szybko przestało. Im był starszy i bardziej aktywny, wymagał nie tylko karmienia i przewijania, ale i zabawy, okazało się, że nie ma szans na bycie „pod mailem” i „pod telefonem” cały czas. Na początku nawet chodziliśmy z nim na spotkania. Mały zasypiał w foteliku i spokojnie udawało nam się wszystko załatwić, kiedy on spał. Ale to też minęło i teraz jedno z nas rozmawia, a drugie gania Chrucza. Potem zamieniamy się miejscami i – nie wiedząc o czym rozmawiało to pierwsze – próbujemy kontynuować wątek. Kiedy trochę podrósł chodziliśmy z nim na konferencje. Mały był grzeczny, uśmiechnięty i uroczy. Kiedy ktoś mówił, on grzecznie siedział cicho. Teraz, jeśli zabroni mu się czegokolwiek – piszczy i krzyczy. A zabraniamy mu tego, co lubi najbardziej, czyli wyrywania kabli z kontaktu, wyłączania rzutników podczas prezentacji czy tłuczenia szkła, które znajdzie się w zasięgu jego małych łapek. Poza tym, jest już tak wysoki, że potrafi dosięgnąć niemal do każdej klamki, włącznika czy przycisku przywołującego windę. I nie waha się tych możliwości użyć.

Przykłady? Wystarczą z ostatnich kilku dni. To tak z 10 procent tego co się dzieje.

Najpierw podczas bardzo eleganckiej prezentacji z gośćmi z całego świata najedliśmy się wstydu, kiedy Chrucz wyłączył oświetlenie w całej sali konferencyjnej. Wczoraj podczas wywiadu który przeprowadzaliśmy z szefem najsłynniejszej restauracji w Budapeszcie tak bardzo chciał zwrócić na siebie uwagę, że walił w stół czym popadło, żeby tylko zrobić jak największy hałas. Kiedy jedno z nas chciało go usunąć spoza zasięgu dyktafonu piszczał z wściekłości. Poprzedniego dnia w Galerii Narodowej w Pałacu w Budzie próbował dosięgnąć wszystkich co niżej wiszących dzieł sztuki, z całej siły tupał po kratkach wentylacyjnych w podłodze czyniąc metaliczny hałas na całe piętro, albo trzaskał wielkimi szklanymi drzwiami do kolejnych sal galerii. Pracownicy każdej sali solidarnie nas opieprzali nie szczędząc inwektyw na temat braku umiejętności wychowawczych. Na szczęście po węgiersku.

Ale Chrucz przeszedł samego siebie podczas najważniejszego spotkania – z szefem promocji turystyki Węgier. Eleganckie spotkanie zapowiadało się nieźle. Chrucz kulturalnie przywitał się z dyrektorem i śmiało podał małą łapkę. Ale kiedy tylko wypuściliśmy go z wózka zaczął swoje harce. Wskakiwał na fotele, szarpał za myszki komputerów, krzyczał, że chce klawiaturę. Kiedy odciągaliśmy go od biurka wrzeszczał jak obdzierany ze skóry. Trzaskał szafkami, ściągał z biurka ważne papiery, albo uciekał na biurowy korytarz.

Na szczęście pan dyrektor też ma dwoje dzieci, więc szybko opanował sytuację. Włączył na swoim laptopie youtube, usadził Chrucza na swoim wygodnym dyrektorskim fotelu i włączył mu bajki. Sam usiadł w kąciku, obok przysiadł Sergiusz z dyktafonem, a Chrucz rozparty za biurkiem słuchał „Five little ducks” i „Baa baa black sheep” i rysował coś drogim dyrektorskim piórem na jakichś ważnych dokumentach. Co prawda nie wytrzymał tak długo i wkrótce odbył rajd po całym biurze (klamki są dokładnie w jego zasięgu, więc przechodził od pokoju do pokoju zaczepiając zapracowane panie i pobierając od każdej a to mandarynkę, a to czekoladkę), łapał za słuchawki telefonów i próbował wysyłać faksy. Po godzinie znało go i uśmiechało się do niego całe biuro promocji.

Po raz kolejny jakoś się udało. Ale tylko dlatego, że każdy ma lub zna jakieś dzieci, a rezolutny maluch, który wszędzie się wpycha i uroczo uśmiecha przez godzinę jest do wytrzymania. Gorzej gdy mamy go na więcej niż godzinę. Na 24 godziny, podczas których niewiele i niechętnie śpi. A chciałby, żebyśmy wreszcie przestali pisać na tych komputerach tylko bawili się z nim cały czas.

Dlatego staramy się jak możemy, żyjemy i podróżujemy razem, ale nie jesteśmy w stanie ani w stu procentach pracować, ani w stu procentach wychowywać dziecka. Gdyby mały chodził do żłobka moglibyśmy robić znacznie więcej. Ale boję się, że żłobek mógłby złamać mu charakter. A przecież – jak mówią podręczniki – pierwsze dwa lata są kluczowe dla budowania self esteem na całe życie. Z kolei bylibyśmy znacznie lepszymi i uważnymi rodzicami, gdybyśmy tyle nie pracowali. Ale przecież z siedzenia na placu zabaw kokosów nie będzie. Nie bójmy się tego powiedzieć – nie ma szans na kompromis i dobre rozwiązanie, dlatego chyba trzeba pogodzić się z tym, że przynajmniej przez pierwsze dwa-trzy lata nie będziemy „pracownikami miesiąca” ani „rodzicami marzeń”, którzy spędzają długie słoneczne przedpołudnia na placu zabaw, a potem gotują dziecku pożywne zupki.

Trudno. Podziwiam matki którym się to udaje i które w komentarzach pod naszymi wpisami, w których przyznajemy się do błędów piszą, że one wychowały x dzieci i spokojnie da się to wszystko pogodzić, bo one pracują, poświęcają dziecku tyle czasu ile potrzebuje, a do tego dom pachnie ciastem a obrusy są wyprasowane.

Na szczęście nie mamy w domu obrusów a ja jestem na diecie…

Ale po kolejnym katorżniczym dniu z Chruczem, gdy wreszcie położę go spać i możemy z Sergiuszem późnym wieczorem usiąść do pisania i zarywania kolejnej nocy, mam świadomość, że daleko mi do kamienia filozoficznego wychowania dziecka. Żeby z jednej strony nie weszło nam i innym na głowę, a z drugiej nie ograniczać go w poznawaniu świata, co pozwoli mu rosnąć na pewnego siebie i kreatywnego chłopaka.

No ale cóż, co zrobić kiedy trafia nam się – jak każdemu rodzicowi – tak wyjątkowy i niezwykły egzemplarz małego człowieka. Chyba tylko patrzeć i podziwiać dzieło Boże. I nie przeszkadzać za bardzo. A praca musi się jakoś do tego cudu natury dostosować.