Dubaj. Jeden dzień w burce

Kiedy patrzyłam na tutejsze dziewczyny szczelnie owinięte w czarne stroje przy 40 stopniowym upale i czytałam komentarze w internecie na temat udręczania kobiet za pomocą ubioru, byłam ciekawa, jakie to uczucie chodzić w burce.

a

No więc postanowiłam się o tym przekonać sama.

Odpowiedniego stroju szukaliśmy na sukach z souvenirami, ale tam, w sklepikach z tradycyjnymi ubiorami z regionu było tylko chińskie badziewie dla turystów. Zrezygnowaliśmy także z salonów krawieckich, które są tu na każdej ulicy, bo ceny zaczynają się od 350 dirhamów, czyli prawie 400 złotych. Dlatego skierowaliśmy się do miejsca, w którym zaopatrują się „zwykli dubajczycy”. Do Carrefoure’a przy podmiejskim dworcu autobusowym – takim naszym Wileńskim. To był strzał w dziesiątkę. W markecie był duży wybór bezkształtnych, czarnych worków, które dla uproszczenia będę nazywać najpowszechniejszym określeniem – burka.

Sprawa nie jest oczywiście tak prosta, bo jest wiele rozróżnień muzułmańskiego kobiecego stroju. Klasyczna burka to zasłona okrywająca kobietę od stóp do głów, łącznie z oczami. Tak okryta patrzy na świat przez siatkę niczym pszczelarz. Z kolei hidżab, to wedle definicji chusta okrywająca tylko włosy i ramiona. Jeśli do hidżabu dodamy chustę na twarz, zza której wystają tylko oczy – mamy nikab. Nazwa hidżab wywodzi się od słowa hadżb – zamaskować, zniknąć, stać się niewidzialnym. Burka oznacza maskę.

Stroje te noszone są przez kobiety tylko poza domem, mają za zadanie zakrywać je przed oczami mężczyzn spoza rodziny i niemuzułmańskich kobiet.

Po bliższym przyjrzeniu się, czarne wory okazują się być misternie zdobione przy kołnierzyku i rękawach – koronką lub koralikami. Wzorów, niewidocznych na pierwszy rzut oka, jest mnóstwo, więc mam w czym wybierać. Hidżab/burka jest w zestawie z dopasowaną czarną chustą. Całość kupuję za 70 złotych.

Duży plus – nie trzeba szukać sztafażu do zdjęć. Zawsze mogę być „przypadkową kobietą pod meczetem”.

W piątek rano – w końcu to arabska niedziela – ubieram się w tradycyjny czarny wór i chustę. I ruszamy na miasto. Na najbliższym skrzyżowaniu zaczepia nas przechodzień, zagaja „Salam alejkum”, czyli „dzień dobry” i pyta Sergiusza o coś po arabsku. Pewnie o drogę, ale skąd mam wiedzieć. Patrzy na mój strój i wózek. Ewidentnie jesteśmy przecież miejscowi! Jest bardzo zdziwiony, że go nie rozumiemy. To, że Sergiusz jest w zwykłej koszuli i spodniach nie ma znaczenia. Wiele jest takich par, w których facet – Arab, jest ubrany po europejsku, a jego kobieta zawija się w burkę.

Rzeczywiście, coś jest w tym, że burka pozwala zniknąć. Mężczyźni, którzy do tej pory patrzyli na mnie jak na turystkę – kogoś obcego lub ofiarę do oskubania z kasy na bazarze, teraz traktują mnie po prostu normalnie. Nie ma ostentacyjnego gapienia się, czuję za to większy szacunek. Choć od przyjazdu zauważyłam, że kierowcy z zasady nie zwalniają tu na widok kobiety z wózkiem, to kiedy prowadzę wózek w burce, samochody usłużnie zatrzymują się natychmiast.

Inaczej kobiety – patrzą na mnie z dystansem i podejrzliwością, czasem nawet niechęcią. Jak miejscowe laski, które widzą, że do ich lokalnej dyskoteki przyszła odstawiona dziunia z sąsiedniej wsi. Na pewno widzą nieumiejętnie zawiązaną chustę. Bo udrapowanie jej to najtrudniejsza część przygotowania się do wyjścia z domu.

Okropna chusta ciągle się zsuwa.

W dochodzącym do 40 stopni upale w czarnym grubym worze jest bardzo ciepło, ale nie tak źle jak myślałam. Czuć powiew wiatru i tylko ta cholerna chusta z lekkiego, zwiewnego materiału ciągle zlatuje mi z włosów. Przypięłam ją wsuwkami, ale to niewiele daje. Co chwilę zawój się odwija i muszę go na ślepo splątywać jeszcze raz. Zaczynam przyglądać się innym dziewczynom. Wszystkie mają perfekcyjnie dopasowane chusty, w końcu trenują to od dziecka. Ale potem zaczynam dostrzegać, że niektóre spryciule pomagają sobie spinkami, opaskami, a nawet noszą nikaby na gumkę! To tak jakby facet, zamiast wiązać węzeł windsorski, założył krawat na gumkę. Zdrada!

No nic, przestaję się nad tym zastanawiać, bo choć w klimatyzowanych pojazdach burka sprawdza się znakomicie, to po dwóch godzinach spacerowania po rozgrzanym mieście robi mi się naprawdę gorąco. Pod burką mam plażową sukienkę, bo wybieramy się nad morze. A poza tym chciałam mieć możliwość szybko się przedzierzgnąć, na wypadek, gdyby komuś zbyt gwałtownie nie spodobało się moje wcielenie. Ale nie mogę już wytrzymać. Na szczęście akurat przechodzimy koło szkoły koranicznej. Jest i sala modlitewna dla kobiet. Turyści są tu niemile widziani. Ale w burce wchodzę jak do siebie! Na podłodze dywan, na niskich stoliczkach Korany, miły chłód. Chowam się za parawanem i manewrując pod burką zdejmuję plażową sukienkę. Noszenie czarnego wora z samą bielizną pod spodem staje się bardziej znośne.

Tradycyjna kobieta na arabskim suku.

Gorzej jest, kiedy zaczynamy się spieszyć. Długi, ciężki materiał klei się do nóg, nie można za bardzo podbiec, jedyny komfortowy chód to majestatyczne sunięcie. Zaczynam mieć dosyć, ale humor bardzo poprawia mi wizyta na tradycyjnym suku. Nareszcie nikt mnie nie zaczepia i nie wciska tandetnych souvenirów za ciężkie pieniądze. W końcu wyglądam, jakbym była u siebie!

Tradycyjna kobieta na targu ptactwa w Szardży.

Na plaży, przy ludziach, nie wypada zdjąć burki. Inne kobiety moczą się w ciepłych jak zupa wodach Zatoki Perskiej w pełnym rynsztunku. No to ja też, chcąc nie chcąc wchodzę do wody w ubraniu.

W ogóle zauważam, że w tym stroju staję się bardziej wycofana. Nie przytulam się do męża, nie krzyczę na nieznośne dziecko, trzymam się z tyłu. Może nie chcę niewłaściwym zachowaniem obrazić uczuć muzułmanów, a może tradycyjne okrycie tak bardzo przytłacza?

W każdym razie po powrocie do hotelu, po 12 godzinach eksperymentu, z ulgą zdejmuję czarny wór. Jezu, ile to ważyło! Kiedy zakładam lekką jak mgiełka wakacyjną tunikę, czuję się jakbym zrzuciła z ramion wielki ciężar.

W czasie naszych rodzinnych wyjazdów korzystamy z ubezpieczenia oferowanego przez Twoja Karta Podróże. Możesz je kupić TUTAJ. Polecamy!