Dlaczego moje dziecko krzyczy?

Chrucz ma już rok i osiem miesięcy. Powinno być coraz łatwiej. Ale nie jest. Nasza koncepcja wychowywania przez uczestnictwo w życiu rodziców zaczyna się walić w gruzy. Przez dzikie wrzaski.

Jeszcze niedawno pokazywaliśmy Chrucza jako żywy dowód na to, że można realizować swoje pasje, bywać na wernisażach, koncertach, zwiedzać zabytki i podróżować z dzieckiem. Mówiliśmy z pełnym przekonaniem, że to mały obywatel ma się dostosować do naszego trybu życia, a nie odwrotnie. Tak było.

Pamiętam, jaki byłem szczęśliwy i dumny, gdy wymyśliłem „zwiedzaniojedzenie”. Kilkumiesięczny synek przemierzał w chuście muzea i kościoły z butelką w buzi. Gdy jechaliśmy samochodem – słodko spał. Kiedy zatrzymywaliśmy się, żeby coś zwiedzić – dostawał mleczko i w ciszy zajmował się butelką, a my w skupieniu mogliśmy zwiedzać.

To były piękne czasy.

Teraz jest zgoła inaczej. Zaczęło się w gotyckich katedrach na północy Francji. Chrucz odkrył akustykę. Wysoki, wibrujący krzyk odbijał się zwielokrotnionym echem od żebrowanego, XIII – wiecznego sklepienia. Nasz synek nie miał powodu, by krzyczeć. Wrzaski nie były niezbędne, by zwrócić naszą uwagę na jego potrzeby. Był przewinięty, najedzony i zadowolony. Darł się dla sportu. Z uśmiechem na ustach. Żeby przetestować nowe warunki i naszą wytrzymałość.

A potem się nauczył, że to świetna metoda, żeby zmusić nas do natychmiastowego działania. Kiedy w ciszy zwiedzamy muzeum, albo słuchamy koncertu muzyki klasycznej, Chrucz nabiera powietrza w płuca i włącza syrenę. A wtedy w popłochu bierzemy go na ręce i uciekamy z miejsca przestępstwa, poganiani wściekłymi spojrzeniami współobywateli.
Dziecko jeszcze przez chwilę gniewnie pomrukuje, ale już się uśmiecha. Wracamy cichutko na salę i już w momencie otwarcia drzwi Chrucz nabiera potężny haust powietrza w płuca i…

„Krzyk jest sposobem komunikacji malucha. Dziecko krzycząc, wyraża agresję, frustrację, złość, gniew, ale też ból, poczucie krzywdy albo chęć zwrócenia uwagi na siebie” – czytamy na portalu parenting.pl w artykule „Kiedy dziecko krzyczy”. No tak. W przypadku Chrucza to raczej nie jest złość, ani gniew ani ból czy poczucie krzywdy, ale chęć zwrócenia na siebie uwagi – jak najbardziej. Albo frustracja. Bo dwudziestomiesięczny dzieciak ma już ogromną ochotę, żeby zacząć mówić. Rozumie już chyba wszystko. Świetnie się też komunikuje za pomocą gestów, reaguje na słowne polecenia. Mamy też dowody na to, że myśli abstrakcyjnie i zaczyna rozumieć żarty. Chce nam o tym opowiedzieć. Tyle, że jeszcze nie umie mówić. I to go złości.

Powody to jedno, ale fakty są takie, że skończył się dla nas błogi czas, gdy mogliśmy dziecko wszędzie ze sobą zabierać. Przynajmniej do momentu, gdy nie zacznie mówić i można z nim będzie coś wynegocjować.