Belgrad: wisienka na torcie

Dziś jest 17 marca. Świętego Patryka. I moje urodziny. Od lat staram się spędzać je w ciekawych miejscach. Rok temu byliśmy w Budapeszcie. Dwa lata temu w Tbilisi. Trzy lata temu w Dublinie. Cztery…
Dziś razem z Sergiuszem i Chruczkiem jesteśmy w Belgradzie.

To już nasz trzeci dzień w stolicy Serbii. Zaczynamy się tu czuć, jak u siebie w domu. I coraz więcej rozumiemy z trudnej historii tego narodu. Chodząc po rozświetlonych wiosennym słońcem ulicach nie mogę przestać myśleć o tym, że w tłumie obok mnie przebiegają ludzie, którzy brali udział w strasznych rzeczach. I to zaledwie piętnaście lat temu. Mijamy co chwilę graffiti na murze: „Wolność dla Ratko Mladića!”. To legendarny generał bośniackich Serbów, który jest dziś sądzony przed trybunałem w Hadze. Jest odpowiedzialny za zbrodnie wojenne podczas oblężenia Sarajewa i za ludobójstwo w Srebrenicy. Ale dla wielu ludzi tutaj, jest po prostu bohaterem.

W sklepie spożywczym, nieopodal naszego hotelu (gdzie kupujemy dla Chruczka mleko „Moja Kravica” a dla nas czarnogórskie wino Vranac), na honorowym miejscu wisi zdjęcie Władymira Putina. Niezrozumiała dla Polaków miłość Serbów do bratniego narodu rosyjskiego, ma źródło w historii i geografii. W geografii – to dość oczywiste – dlatego, że Serbia nigdy z Rosją nie graniczyła. Nie doświadczyła mroźnego oddechu rosyjskiego imperializmu. Nigdy z Rosjanami Serbowie się nie bili, w desperackich powstaniach. Wręcz przeciwnie – to Rosjanie byli pogromcami ich odwiecznych wrogów i zaborców – Turków i Austriaków. A w 1999 roku, gdy prawie cały świat przyklasnął nalotom NATO na Belgrad, to Rosjanie protestowali i otwarcie wspierali Braci Serbów. Takich rzeczy się nie zapomina.

Nasz hotel Allure

Rano zmieniamy hotel. Z Belgrade City Hotel położonego tuż przy dworcu (od czasów podróży Koleją Transsyberyjską kocham przydworcowe hotele) przenosimy się do butikowego Allure Caramel Hotel by Carisma. Z majestatycznego budynku z lat ’90 XIX wieku przeskakujemy do modernistycznego pałacyku z 1927 roku.

Chruczek testuje łóżko w hotelu Allure

Przepakowujemy się i ruszamy w miasto. Przechodzimy przez dzielnicę cyganerii Skadarlija. Nazywają to miejsce belgradzkim Montmarte. Piękne restauracje i nastrojowe kawiarnie mają wystawione na brukowany chodnik menu po angielsku. To ma przyciągnąć turystów, ale nas odstrasza. Nie dajemy się zagonić na kawę, czy pleskavicę, bo już wiemy, że ceny tu są cztery razy wyższe niż w lokalnych restauracjach.

Idziemy po belgradzkim bruku w dzielnicy Skadarlija

Wiosna w Belgradzie

Skadarlija

W pięknym jak w Londynie parku na Placu Studenckim Chruczek urządza strajk. Mamy się zatrzymać na placu zabaw. Kolejne pół godziny spędzamy na huśtawkach. A potem idziemy zwiedzać Kalemegdan.

Na placu zabaw

Belgradzka cytadela we wszystkich przewodnikach jest określana jako najciekawsze miejsce turystyczne miasta. Obronne wzgórze, z trzech stron oblewane wodami Dunaju i Sawy, było od wieków ufortyfikowaną warownią. Dziś to wielki park. A między ceglanymi murami wciśnięto korty tenisowe i boiska do koszykówki. Z zachowanego fragmentu murów jest fantastyczny widok na ujście Sawy do Dunaju. Chruczek szaleje zbierając wiosenne kwiatki dla mamusi i uciekając od taty, który najchętniej wsadziłby go do wózka.

Na szczycie belgradzkiej cytadeli.

Chruczek z widokiem na Dunaj.

Korty w międzymurzu. Sprytne.

Skręcamy do muzeum wojny. W głębokiej fosie otaczającej twierdzę stoją czołgi, torpedy, działa i tankietki. Chruczek uważnie zaczyna zwiedzanie. To chyba pierwsze muzeum, które tak go zainteresowało, a widział ich już sporo. Spędzi tu godzinę, oglądając kolejno wszystkie eksponaty i starając się je „naprawić” przy pomocy patyka.

Tankietki w Muzeum Wojny.

Chruczek naprawa armatę.

Druga godzina zwiedzania. Pierwsze muzeum, które naprawdę zainteresowało Chrucza.

W końcu udaje się go zagnać do wózka, gdzie natychmiast zasypia. Mamy trochę dość. Chcielibyśmy usiąść w kawiarni, albo lokalnej knajpce. Coś zjeść, odpocząć. Wracamy głównym deptakiem Belgradu – aleją Kniazia Michała. I kłócimy się – jak nie my. Sergiusz pokazuje mi kolejne ekskluzywne kawiarnie, które kompletnie mi się nie podobają. Wydawało mi się, że oboje nie znosimy „turystycznych” miejsc, a zamiast tego wolimy lokalne klimaty. A on, jak idiota, chciałby przede mną błysnąć i zaprosić mnie w moje urodziny, do kawiarni przy głównym deptaku.

Stare i nowe łączy się niemal niezauważalnie.

Mówię mu co o tym myślę, a on się obraża. W końcu jednak się godzimy i znajdujemy całkiem fajną restaurację nieopodal małego bazarku. Pełno mieszkańców z sąsiedztwa i zero turystów. Jest uroczo. Czas zatrzymał się tu chyba jakoś w okolicy moich urodzin 36 lat temu. Tu, za ok. 80 złotych dostaniemy górę jedzenia i wina.

Knajpka, która pogodziła mnie i Sergiusza (Chrucz grzecznie spał).

Pleskawjica, czyli burger po serbsku.

Do domu (czyli hotelu) wracamy w dobrych nastrojach. I tu – zaraz po wejściu, ktoś puka do drzwi. Concierge wjeżdża z wielkim, drewnianym stołem na kółkach, na którym jest urodzinowy tort.

– Chocolate cake! – krzyczy z radości Chruczek.

A ja się martwię. Bo tort jest pyszny. A nie damy rady go sami zjeść.

Może ktoś z was jest w Belgradzie i pomoże?

Chruczek uwielbia chocolate cake.