Gdy czas na sen (a łóżeczko jest za daleko)

Nie trzeba być psychologiem, by zdawać sobie sprawę z tego jak ważne są dla zdrowia i samopoczucia dziecka stałe pory na jedzenie i sen. No dobrze, ale w podróży tak się nie da.

Najlepszy system funkcjonował nam podczas miesięcznej podróży po Francji. Rano intensywnie zwiedzaliśmy, potem jedliśmy szybki lunch i wczesnym popołudniem ruszaliśmy w drogę. Dystans był tak dobrany, by jechać samochodem nie dłużej niż trzy godziny. Chruczek zmęczony porannym bieganiem spał słodko i budził się zdrowo wypoczęty, gdy dojeżdżaliśmy na miejsce. Było jeszcze akurat tyle czasu, by cztery godziny połobuzować i po kolacji ułożyć się na całonocny sen.

Wspaniale. Tyle, że to realne jedynie w przypadku „objazdówki”.

Gdy pojechaliśmy do Włoch, nasz plan dnia wyglądał już zupełnie inaczej. Wstawaliśmy rano, o dziewiątej byliśmy już po śniadaniu i ruszaliśmy zwiedzać. Przejazdy samochodem były krótkie – najwyżej kilkanaście minut, a atrakcji sporo. Co chwilę coś się działo: a to zwiedzanie muzeum, a to obiad, winnica, teatr, wizyta w prywatnym domu (bo zagadaliśmy się z kimś na ulicy i zaprosił nas na kawę).

Już pierwszego dnia – gdy zwiedzaliśmy Wenecję, Chruczek o „swojej” porze – około trzynastej, po prostu położył się na wyłożonej kamiennymi płytami ulicy i zasnął. W niewiarygodnym tłoku i harmidrze. Miał dość. Nie narzekał, nie płakał, nie marudził. Po prostu położył się i zasnął. Wziąłem go na ręce i weszliśmy do najbliższej kawiarni. Położyłem dwulatka na połączonych krzesłach, a my uznaliśmy, że najwyższy czas i dla nas na chwilę odpoczynku.

Myślałem, że to był pojedynczy incydent, ale ta procedura powtarzała się od tamtej pory codziennie. Czasem po południu, a bywało, że wieczorem, gdy lądowaliśmy w jakiejś knajpce na późnej, włoskiej kolacji. Chruczek zjadał przystawki, pierwsze danie, a potem kładł się na podłodze i zasypiał.

Mały turysta ma już dość zwiedzania.

Nie czuliśmy się z tym komfortowo. Zwłaszcza Magdę gniotło poczucie winy. Może powinniśmy odpuścić? Dostosować rytm zwiedzania do dziecka? Ale to by oznaczało, że zamiast kolejnych atrakcji będziemy mieli trzy godziny bezczynności w ciągu dnia, a wieczorami zamiast na kolacji z przyjaciółmi, będziemy siedzieć w hotelu. Nie po to jechaliśmy dwa tysiące kilometrów. Dlatego, choć dźwięczały nam w głowach słowa dezaprobaty Babci Chrucza, która wielokrotnie dawała nam do zrozumienia, że zachowujemy się wobec dziecka nieodpowiednio, to nie zwolniliśmy tempa.

To nie bunt dwulatka, który nie chce założyć czapeczki, tylko zmęczenie.

A Chruczek znalazł swój sposób na nasze „szaleństwa”. Po prostu zasypiał i dawał się „na śpiąco” przenosić na złączone krzesła, do samochodu, a w końcu do hotelowego łóżeczka.
Swoją porcję snu odbierał na własnych warunkach.

I wszyscy byli zadowoleni. Choć nie raz łowiliśmy pełne współczucia spojrzenia starszych pań. Pewno, tak jak Babcia Chrucza, uważały, że co prawda syna mamy wspaniałego, ale my to jednak jesteśmy złymi rodzicami.

Synek zasnął na prowizorycznym posłaniu, a włoski wieczór toczy się dalej.