Mały szkodnik – duży problem

To był ułamek sekundy. Chruczek odwrócił się i błyskawicznie skoczył do przodu z buteleczką z sokiem, uniesioną do góry, niczym szpadą gotową do zadania śmiertelnego sztychu. Strażnik, obserwujący nas już od  jakiegoś czasu, poderwał się gwałtownie z krzesła. Ale był za daleko. Nie miał szansy, by zdążyć. Mały szkodnik rwał do przodu jak ferrari. Jeszcze sekunda i z rozmachem wbije się w bezcenne płótno Picassa…

Nie, to nie był koszmarny sen, który przerywa szarpnięcie za ramię i kojący głos:
– Kochanie, co się stało? Krzyczałeś…
To działo się naprawdę. W Muzeum Pabla Picassa w Antibes. Nikt mnie nie obudził. I tylko nadludzkim wysiłkiem udało mi się złapać wijącego się i zaśmiewającego się dziko potwora, na pięć centymetrów przed zajmującym całą ścianę obrazem. Czemu piętnastomiesięczne dziecko chce zniszczyć dzieło Picassa? Może mi się tylko wydawało, że gnał z wypisaną na twarzy złośliwą intencją? Chruczek jeszcze raz się szarpnął, ale trzymałem go w żelaznym uścisku. Jakimś sposobem wyswobodził jednak rękę i z całej siły cisnął butelką w kubistycznie rozrysowaną na trójkąty – rybę.
– Wyjdźmy stąd. Szybko! – poprosiłem, spoglądając z niepokojem na strażnika, który mówił coś bardzo szybko do krótkofalówki, a prawą rękę opierał, kowbojskim zwyczajem, na oksydowanej kolbie wystającej ze skórzanej kabury na biodrze.
– Kto to widział, żeby tak nisko wieszać cenne obrazy – Magda pokręciła głową z potępieniem – No i nie ma tu nawet barierki. Dziecko mogło sobie zrobić krzywdę!
Cóż, matka zawsze trzyma stronę swojego najpiękniejszego i najwspanialszego na świecie synka. Nawet, gdy ten jest szkodnikiem na skalę kosmiczną.
Umknąłem stamtąd, unosząc wierzgający tłumoczek, który rozczapierzył ręce i za wszelką cenę próbował pochwycić któryś z wiszących na ścianie korytarza glinianych talerzy, naznaczonych ręką Mistrza.

To ten obraz był w niebezpieczeństwie z powodu naszego dziecka.

Wiem, co usłyszę: Nie powinniście chodzić z nim do muzeów. Do katedr. Do zamków nad Loarą. Półtoraroczne dziecko i tak niczego z tej podróży nie zapamięta, nie zrozumie. Potrzebuje placu zabaw, piaskownicy i czułych rodziców, którzy mają dla niego mnóstwo czasu.
No fajnie. Ale dlaczego musimy patrzeć tylko przez pryzmat dziecka? To my chcemy zwiedzać katedry, zamki nad Loarą i muzea. Czy to nie jest tak, że to dziecko powinno dostosować się do rodziców, a nie odwrotnie?
Dostosować się do rodziców… – patrzę na Chrucza, który wybucha gromkim, radosnym śmiechem, jakby naprawdę rozumiał co piszę. A potem jednym ruchem wyrywa mi z laptopa kabel od zasilacza.
Mam nadzieję, że kiedyś będzie mi jakoś łatwiej z nim się dogadać.
A w podróży przyjęliśmy zasadę kompromisu:
– Wchodzimy do muzeum/katedry/zamku z wiarą i nadzieją, że „tym razem się uda”.
– Próbujemy zwiedzać normalnie
– Gdy się nie da, jedna osoba poświęca się i zostaje z Chruczem, a druga zwiedza „zagęszczając ruchy”.
– Potem się zamieniamy, żeby było sprawiedliwie.
I co? To działa?
Szczerze? Na czwórkę z minusem.
Chwila nieuwagi i mamy taką sytuację, jak w Muzeum Picassa w Antibes.

Metalowy stojak. Idealny jako maczuga

Albo jak w zamku Blois, gdzie Chrucz w dwie sekundy rozwalił obudowę renesansowego kominka. Ale to nie do końca była jego wina. Ta obudowa trzymała się ledwo, ledwo… na słowo honoru. Naprawdę, wystarczyło tylko raz ją porządnie walnąć jakimś metalowym stojakiem.

Muzeum w starym porcie w Marsylii. Dwie dorosłe osoby nie były w stanie okiełznać rocznego dziecka.

Albo w miejskim muzeum w Marsylii, gdzie nasz system nie zadziałał, bo nawet we dwójkę nie potrafiliśmy okiełznać potwora wdzierającego się na wszystkie, złośliwie bardzo nisko ustawione postumenty z antycznymi, greckimi wazami.

Chruczek bawi się grzecznie w muzealnym sklepiku. Za trzy sekundy zacznie wszystko zwalać z półek.

Albo w każdym muzealnym sklepiku. Ja uwielbiam takie przybytki. Mógłbym godzinami przebierać w bibelotach, książkach i nieoczekiwanych pamiątkach (o! Tarot Marsylski z emblematem muzeum!). Chrucz puszczony luzem, potrafi w 10 sekund zrobić ze sklepiku jesień średniowiecza. Dlatego aż na dziesięciosekundową akcję nigdy mu nie pozwoliliśmy. Wystarczyło nam sprzątania po trzech sekundach jego intensywnej wolności.

Blois. Chrucz wbiega na tron królów francuskich w sali reprezentacyjnej, gdzie zbierały się Stany Generalne.

Tak. Zwiedzanie z dzieckiem, to czasem zgroza, nerwy i kolejne siwe włosy na skroniach.
Ale lepsze to, niż siedzenie w domu i marzenia, że kiedyś pojadę… zobaczę… przeżyję…